Email over wangedrag deelnemer

Kort geleden ontving ik een bericht van mijn collega. Daarop heb ik deze email gestuurd, die is doorgestuurd naar de betreffende gemeente.


Beste Collega.

Dinsdag morgen 3 december 2024 ontving ik van de planning onderstaand bericht. Na dit bericht doe ik mijn verhaal over Peter.

---- Begin bericht ---
hey Marco, zie onderstaand bericht
de hulpverlener van de de moeder van Peter heeft contact opgenomen met de gemeente over de situatie rondom Peter
• Het helpt om Peter te benoemen dat hij zich op zichzelf moet focussen. Dus benoem: je hebt je koptelefoon op, je luistert muziek en je bemoeit je niet met anderen.
• Moeder en school willen graag de samenwerking met de buschauffeur. Dus als het niet gaat in de bus, dan wordt benoemd dat de chauffeur moeder of school gaat informeren wat er gebeurd is. Bespreek dus niet dingen die niet kunnen, zoals hem uit de bus zetten. Maar laat hem weten dat wat hij nu in de bus laat zien ook thuis besproken wordt. Moeder weet echt wel dat Peter ook een eigen aandeel heeft.
• Peter kan soms ook goed afgeleid worden, juist over hele andere dingen een gesprek aangaan kan hem soms afleiden van anderen of kan hem laten stoppen met vervelend gedrag laten zien. 
• Laat Peter weten dat je weet wat er speelt. Als anderen dus veel lawaai maken, en je kunt hier niets aan veranderen, helpt het om te benoemen dat je snapt dat hij er onrustig van wordt.

hierboven wellicht wat extra hulpmiddelen, hopelijk werkt voor jou. Groet Collega.
--- Einde bericht ---

Peter heeft kortgeleden een schorsing gehad van 3 dagen. De eerstvolgende dag dat hij weer met ons meeging was het in de ochtend goed te doen. Ik de middag vroeg ik hem of hij de medicatie van de leerkrachten had gehad. Ik vroeg dit omdat volgens moeder dit de reden is dat hij in de bus niet te houden is. Wat dat inhoud leest u iets verder. Zijn antwoord was 'Nee, die hebben ze mij niet gegeven'. Ik ben daarop teruggereden naar school en heb samen met Peter zijn leerkracht gevraagd of dit zo was. De leerkracht heeft echter wél de medicatie aan Peter gegeven. Peter zei dat hij moest kokhalzen als hij medicatie inneemt en dat ze dat hadden moeten zien. Daarom was de school in gebreke gebleven, volgens Peter. Het komt erop neer dat hij de medicatie niet doorslikt en vermoedelijk weggooit.
Op weg naar de bus wees de leerkracht Peter er nog duidelijk op dat hij zich moest gedragen in de bus. Een kleine 5 minuten later zag ik dat hij met zijn koptelefoon op reageerde op iemand die achterin de bus zat. Dat leek mij onmogelijk en daarom vroeg ik hem of hij het geluid wel aan had staan. Dat had hij maar hij kon niet zo hard. Maar of ik mij daar niet mee wilde bemoeien! Daarop vertelde ik hem dat dit mij wel degelijk iets aanging en vroeg ik hem of hij zich kon gedragen. Daarop kreeg ik wat kleine scheldwoordjes terug. Dat kan ik wel hebben maar zette wel de toon.
Aangekomen op de bovenbouw in de andere plaats waar ik de andere deelnemers moest ophalen ging Marcel achterin zitten. Ik had hem dit gevraagd omdat moeder aangaf dat hij vaak aan het opruien is en dat Peter dan snel hapt. Iedereen in de bus was rustig en was met zijn eigen ding bezig. Ik vroeg Peter of hij recht op de stoel wilde gaan zitten en de andere met rust te laten. Dit zei ik al snel omdat ik aan de andere kon zien dat mijn vraag om hem te negeren hen steeds moeilijker afging. Zijn reactie was totaal ongepast en buiten proporties. Weer schelden en waar ik mij mee bemoeide en dat hij dat zelf wel uitmaakt enz. enz. Ik heb hem gezegd dat hij moest ophouden met schelden. Ook begon hij steeds harder te schreeuwen. Ook daarover heb ik hem aangesproken met het verzoek daar mee te stoppen en muziek te gaan luisteren. Na 3 minuten rijden stond ik alweer stil omdat het schreeuwen harder en harder ging. Peter er weer op aangesproken maar zonder resultaat. Het werd alleen maar erger en hij begon nu ook mijn moeder uit te schelden met allerlei ziektes. De rest van de bus bleef stil op een enkele opmerking van 'Peter houdt nou eens op'. na. Ik ben verder gereden richting de Straatweg om over te steken naar de Andereweg om zo via de Laanweg de Snelweg op te rijden. Ondertussen ging Peter vrolijk door met irriteren. Soms wat minder, en soms wat meer.
Op de snelweg vroeg ik hem regelmatig of hij wilde stoppen. En ook deze keer probeerde hij mij te schoppen vanuit zijn stoel. En opnieuw met 100km/h op de snelweg! Ook was de armsteun van mijn stoel doelwit van zijn voeten. Tot nu was het eenzelfde soort rit als voordat hij een schorsing had gekregen. Echter toen Marcel was uitgestapt begon hij op de ramen te bonken. En dat weer steeds harder en harder. En dan bedoel ik ook hard. De overgebleven deelnemer was bang dat hij door het raam zou slaan. Ik kon mij op dat moment niet meer beheersen en heb geschreeuwd dat hij nu echt moest stoppen. Ja, ik verloor mijn geduld.
Eenmaal aangekomen bij zijn woning heb ik moeder wederom het hele verhaal verteld. Inclusief mijn schreeuw. Ik zeg dit er specifiek bij omdat Peter dit soort dingen gebruikt om de chauffeur in een kwaad daglicht te zetten. Ook dit keer weer scheldpartijen bij de deur en bewegingen dat hij mij wil pakken. Dit keer dan wel niet zo erg als de vorige keer. Zijn broer de hem nu niet tegen te houden. Maar goed. Ik heb moeder gezegd dat ik er nu geen melding van wil gaan maken. Dit omdat hij net een schorsing had gehad en ik bang was dat het dan definitief einde vervoer zal kunnen betekenen voor Peter. Dat was in ieder geval mijn overtuiging ivm het geschop op de snelweg. Als het niet goed ging met Peter in de bus, dan had ik overigens altijd al een gesprek met moeder.
Nu ik het bericht een paar keer heb gelezen kan ik het niet helpen om ieder punt af te doen als 'werkt niet'. Wat ik toch even wil benoemen is en opmerking over 'dingen die niet kunnen'. Het kan blijkbaar wél. Hij was net terug van 3 dagen schorsing! En dit is ook weer iets wat hij gebruikt tegen de chauffeurs. Bij huis was het antwoord: 'Jij mag mij niet aanraken dus er ook niet uitgooien'. Het was netjes en mogelijk ook beter geweest als de hulpverlener en gemeente de chauffeur hadden betrokken bij het gesprek waar deze punten uit voorkomen.
Maar nogmaals. De tijd dat er één punt van het bericht zou kunnen werken is reeds lang voorbij. Ik vind het persoonlijk van de zotten dat we het er nog op deze manier over hebben bij een deelnemer die mij tot 2x toe op de snelweg met 100km/h probeerde te schoppen. Wat moet ik daar dan tegen doen? En ja, dit soort deelnemers mag ik weigeren omdat de veiligheid van alle overige deelnemers dan in gevaar komt. En zeg nu eerlijk. Is het ook een taak van de chauffeur om zich te aten trappen?
Bij navraag bij de leerkracht heeft duidelijk gemaakt dat zij nog niet op de hoogte zijn gebracht van de plannen van de hulpverlener om mijn ervaringen met de leerkrachten te delen.
En ik ben bereid om alles mondeling toe te lichten. Als dat gewenst is natuurlijk.